Lu’u Lu’u 37

A hankali ya fara takawa da san tabbatar tana ta fita ko kuma ta k’ofar gida, ya taka d’aya biyu kenan ya ji k’afarshi ta taka wani wuri kamar dai wanda ya rizga, cak ya tsaya ya maida dubansa k’asa d’aga k’afarsa yayi yana sake kallon wurin da aka d’an rufe da babban carpet, jaye carpet d’in yayi sai gashi tilles d’in da aka jera a wurin d’aya an d’orashi ne kawai.

Yana d’aga tilles d’in fari mai fad’i sai ga takardu sun bayyana da k’aramar wayar salula.

D’aukar takardun yayi ya fara dubawa, abinda ke ciki y so zautar da tunaninshi, dan haka yayi gaggawar maidawa ya aje sannan ya fito daga d’akin ba tare daya gyara komai a yanda yake ba.

Yana zuwa falon ya samesu yanda ya barsu, saidai a yanzun Dhurani na tsaye kan k’afafunshi yana fuskantar Musail, sai kuma Adah na bayan Musail d’in a tsaye, jiki a sab’ule ya k’arasa ya zauna kusa da Juman inda Haman ya ke, muryar Musail ya ji yana fad’in “Nagode jami’i, zaku iya tafiya.”

Jinjina kai jami’in yayi ya mik’e tare da juyawa suka fita, suna fita Zafreen na bud’o k’ofar d’akinta ta fito rai b’ace, ta fito ne da niyyar yin rashin mutunci ta ji wa ya shigar mata d’aki, dan ta wannan k’ofarf sirrin ta fita sannan ta dawo ta nan, amma ganinsu zaune babu mai magana yasa ta ja tsaki.

Tsakin da tayi shi ya dawo da hankalinsu kan ta har suka d’aga kai suka kalleta, ta juya zata koma Musail yace “Zo nan.”

Tsayawa tayi amma kuma bata juyo ba, a tsawace abinda bai tab’a mata ba yace “Na ce ki zo nan.”

Sakin k’ofar tayi ta turo baki ta shiga takowa da takalminta k’afa ciki, saida ta zo tsakiya ta tsaya tana yatsina fuska tace “Ga ni, me ye?”

A hankali Juman ta kalleta wacce tayi lak’was ta sare da lamarin Musail tace “Zafreen, mahaifinki ne fa, haka ya dace ki amsa masa kiran da ya miki?”

Juyowa tayi ta kalleta a wulak’ance tace “Ban saka da ke ba, ki bari na ji me zai fad’a min mana.”

Rai b’ace Ayam dake zaune k’asan carpet ta mik’e tace “Ke Zafreen, ya kamata kisane zai dinga fitowa daga bakinki, wannan iyayenmu ne, idan ke ba zaki girmama su ba to kar ki raina su a gabana.”

A hassale kamar dama jira take ta matso kusan Ayam tana fad’in “Me za ki yi? Idan na musu rashin kunyar me za ki yi?”

A hassale ita ma tace “Zan yi abinda ba ki yi tsammani ba ne, kuma ki jaraba ki gani.”

Waina idonta tayi ta ja tsaki tace “Ohh! Wai ni ban san ya aka yi kuka kub’uta ba, sai yaushe ne wai?”

Da mamaki Musail yace “Sai yaushe me?”

Daga zaune ba tare daya d’aga kai ya kalli kowa ba yace “Sai yaushe ne wai za ku mutu?”

Da sauri duk suka kalleshi sai Juman data dafe k’irji tace “Me?”

Sannan ya d’aga kan shi ya kalleta yace “Abinda take nufi kenan, sai yaushe ne za ku mutu ta gaji masarautar nan, ita da kuma *mahaifiyarta*.”

Ido Juman ta zaro haka ma Musail, Adah da kuma Haman da Ayam, da sauri Musail ya mik’e tsaye yana kuma zazzaro ido yace “Me ka ke fad’a ne haka? Kan ka d’aya kuwa?”

Gyara zama Umad yayi yana kallon Musail a shek’e cikin isa da k’asaita yace “…

 

*Domin samun lu’u lu’u ko badak’ala tuntub’i wannan lambar 94-98-56-52*

 

*Alhamdulillah*